Θα ήθελα να μην ήμουν, να είχα διαλυθεί, να χα φτάσει στην πυγή εκεί που θα δροσίσεις το πρόσωπό σου όταν θα με ψάχνεις στα υψώματα και στους βράχους. Αέρας , να σου χαϊδεύω τα μαλλιά , να σου ψιθυρίζω κάθε που ανασαίνει πόσο σε πόθησα, πόσο σε αγάπησα, πόσο σε λάτρεψα..... Λυγμός να γίνω, να αφήνω μόνο ανατριχιάσματα, κ όχι σημάδια... Μόνο να σε δω, να μου χαμογελάσεις κι ας μου ακουμπήσεις το χέρι μοναχά... Να σε δω μόνο και δεν με νοιάζει τίποτα άλλο....
Την Κυριακή, , με το που πέρασαν τα μεσάνυχτα με το ζόρι με έβαλα για ύπνο, δεν ήθελα να ξυπνήσω,
Ήμουνα σε ένα αγρόκτημα, σε ένα ύψωμα πάνω από ένα μικρό χωριό, όταν ρώτησα τους κατοίκους τι κάνω εδώ, μου είπαν πήγαινε στο αγρόκτημα , είναι εκεί και σε περιμένει...
Περπάτησα μέχρι την όχθη και μπήκα στο σπίτι, μικρό... αλλά με μπαλκόνι προς την ανατολή.... σε ένιωθα πριν σε δω, στους τοίχους είχες φτιάξει σχέδια με μαύρες γραμμές, , δεν ξέρω αν είχε κρύο η ζέστη, ξέρω ότι μπορούσα να σε μυρίσω , να σε νιώσω και γιαυτό και δεν τρόμαξα... Μπήκες από την πόρτα και με πήρες αγκαλιά, δεν έκλαψα, ούτε λύγισα... Ο θρόνος μου η αγκαλιά σου, και ας είναι επ άπειρο κρεβάτι μου το κύμα... Ούτε μια λέξη δεν χρειάστηκε να πούμε... μου έκανες έρωτα , έτσι σου δόθηκα, όπως τότε...Μόνο που σαν να ξερες πόσο εύθραυστη είμαι πια.. οι κινήσεις σου ήταν τόσο ήρεμες, και τα δυο σώματα σε άλλο στάδιο ψυχής...Μετά με κοίμισες στην αγκαλιά σου... Δεν ήθελα να ξυπνήσω... ... Ελα και πάρε με...
Χαραλάμπους Ελένη.
Την Κυριακή, , με το που πέρασαν τα μεσάνυχτα με το ζόρι με έβαλα για ύπνο, δεν ήθελα να ξυπνήσω,
Ήμουνα σε ένα αγρόκτημα, σε ένα ύψωμα πάνω από ένα μικρό χωριό, όταν ρώτησα τους κατοίκους τι κάνω εδώ, μου είπαν πήγαινε στο αγρόκτημα , είναι εκεί και σε περιμένει...
Περπάτησα μέχρι την όχθη και μπήκα στο σπίτι, μικρό... αλλά με μπαλκόνι προς την ανατολή.... σε ένιωθα πριν σε δω, στους τοίχους είχες φτιάξει σχέδια με μαύρες γραμμές, , δεν ξέρω αν είχε κρύο η ζέστη, ξέρω ότι μπορούσα να σε μυρίσω , να σε νιώσω και γιαυτό και δεν τρόμαξα... Μπήκες από την πόρτα και με πήρες αγκαλιά, δεν έκλαψα, ούτε λύγισα... Ο θρόνος μου η αγκαλιά σου, και ας είναι επ άπειρο κρεβάτι μου το κύμα... Ούτε μια λέξη δεν χρειάστηκε να πούμε... μου έκανες έρωτα , έτσι σου δόθηκα, όπως τότε...Μόνο που σαν να ξερες πόσο εύθραυστη είμαι πια.. οι κινήσεις σου ήταν τόσο ήρεμες, και τα δυο σώματα σε άλλο στάδιο ψυχής...Μετά με κοίμισες στην αγκαλιά σου... Δεν ήθελα να ξυπνήσω... ... Ελα και πάρε με...
Χαραλάμπους Ελένη.
